رویکرد جامعه بین‌المللی در ایجاد صلح و همکاری پایدار جهانی

جامعه جهانی در قرن 21 هنوز با چالش­های جدی در زمینه دستیابی به صلح و عدالت  اقتصادی و امنیت انسانی روبروست. مقصود از «صلح پایدار جهانی» وضعیتی است که در آن همه افراد، گروه‌ها و ملت‌ها با حفظ کرامت انسانی خود از زندگی همراه با عدالت، امنیت، مدارا و همکاری به عنوان یک «حق» برخوردارند؛ و در تعیین سرنوشت خویش و در راستای حفظ این وضعیت در جهان فعالانه مشارکت می‌کنند. دموکراسی، حقوق بشر و صلح و امنیت بین­المللی سه مقوله­ای هستند که وجود هریک به وجود دیگری ارتباط دارد و این‌ها هرمی را تشکیل می‌دهند که صلح و امنیت بین­المللی در رأس آن قرار دارد و عدم وجود هریک از دو عنصر دموکراسی و حقوق بشر باعث به مخاطره افتادن صلح و امنیت بین­المللی می‌شود. امروزه صلح نه تنها در بین کشورها فراتر رفته بلکه صلح قاره­ای هم مطرح است؛ و کشورهای مختلف با تشکیل سازمان­هایی همکاری در جهت ایجاد امنیت و صلح در بین کشورهای هم‌جوار نیز همکاری می­کنند. رکن اصلی شورای امنیت حفظ صلح و امنیت بین­المللی است. سازمان ملل متحد که بزرگ‌ترین سازمان بین‌المللی است. نقش اصلی را در حفظ صلح و تأمین امنیت در جهان به عهده دارد. این سازمان که تبلوری از امنیت دسته‌جمعی است، سازمان بین دولتی محسوب می‌شود. این سازمان نقش مؤثری در برقراری امنیت و تأمین صلح  در جهان ایفا کرده است عملکرد و تجربه کاری سازمان ملل متحد در اواخر قرن بیستم به خوبی نشان داده که با محدود شدن تدریجی صلاحیت‌های صرفاً ملی به نفع صلاحیت‌های بین‌المللی، برخی موارد خشونت در درون اجتماعات ملی و حتی علیه پاره‌ای از اقشار جمعیت یک کشور ممکن است تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی شمرده شوند. هدف از این مقاله بررسی رویکرد جامع بین‌المللی در ایجاد صلح و همکاری پایدار جهانی است. روش پژوهش در این تحقیق به‌صورت توصیفی – تحلیلی است. امروزه در چهارچوب قوانین بین‌المللی سازمان ملل همه کشورها تابع قوانین مقررات آن هستند؛ و از منافع آن بهره می­برند. تأمین صلح و همکاری تمامی کشورها ملزم بر این است که در چهارچوب حقوقی سازمان ملل عمل نمایند؛ و در تقویت صلح پایدار همکاری کنند.